230 lat temu, 3 maja 1791 roku Sejm Czteroletni, zwany Wielkim, uchwalił „Ustawę Rządową z dnia 3 maja”, zwaną popularnie „Konstytucją 3 Maja”.
Regulowała ona w okrojonym przez najeźdźców państwie ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Powszechnie przyjmuje się, że Konstytucja 3 maja była pierwszą w Europie i drugą na świecie po konstytucji amerykańskiej z roku 1787 nowoczesną, spisaną konstytucją ustrojową.
Uchwalona przez „stany skonfederowane w liczbie podwóyney naród Polski reprezentującemi” wraz z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim na czele. Została zaprojektowana w celu zlikwidowania obecnych od dawna wad opartego na wolnej elekcji i demokracji szlacheckiej systemu politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Konstytucja zmieniła ustrój państwa na monarchię dziedziczną, ograniczyła znacząco wady demokracji szlacheckiej, odbierając prawo głosu i decyzji w sprawach państwa szlachcie nieposiadającej ziemi, wprowadziła częściowe zrównanie praw osobistych mieszczan i szlachty oraz stawiała chłopów pod ochroną państwa, w ten sposób łagodząc nadużycia pańszczyzny, formalnie zniosła też „liberum veto”.
Przyjęcie monarchicznej Konstytucji 3 maja spowodowało opozycję magnatów w całości niemal służącym obcym dworom oraz sprowokowało wściekłość Rosji, która od 1768 roku była protektorem Rzeczypospolitej i „gwarantem nienaruszalności jej ustroju”. W wojnie w obronie konstytucji Rzeczpospolita, mimo kilku sukcesów odniesionych na bitewnych polach, została ostatecznie zmuszona do zaprzestania walki.
Konstytucja przestała w praktyce obowiązywać już 24 lipca 1792 roku właśnie w momencie przystąpienia króla do konfederacji targowickiej – czyli po nieco ponad 14 miesiącach, w ciągu których Sejm Czteroletni uchwalił szereg ustaw szczegółowych, będących rozwinięciem jej postanowień. 23 listopada 1793 roku. Sejm grodzieński pod rosyjskimi bagnetami uznał wtedy Sejm Czteroletni za niebyły i uchylił wszystkie ustanowione na nim akty prawne. Przywrócone zostały dawne prawa, a nad Rzeczpospolitą zawisły „czarne chmury”. W wyniku porozumienia Rosji i Prus dokonał się akt II rozbioru naszego kraju.
Zdaniem dwóch współautorów Ignacego Potockiego i Hugona Kołłątaja, Konstytucja majowa była „ostatnią wolą i testamentem gasnącej Ojczyzny”.
Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej jako święto obchodzony jest 2 maja. Co roku tego dnia Polacy na znak poszanowania swoich barw narodowych z dumą eksponują flagi na zewnątrz. Każdy z nas Polaków w tym dniu może uczcić Biało-Czerwoną poprzez jej wywieszenie w miejscu publicznym np. Na ścianie frontonowej budynku, w oknie lub na balkonie swojego mieszkania na masztach.
Flaga Polski jest z nami we wszystkich ważnych chwilach. Podczas wydarzeń podniosłych i uroczystych, ale także w dni żałoby po stracie wybitnych i odważnych Polaków, w momentach wzruszeń i radości.
Święto zostało ustanowione w Polsce 20 lutego 2004 r. I po raz pierwszy było obchodzone 2 maja tego samego roku. Początkowo pojawiały się różne propozycje zmiany nazwy jak np. Dzień Orła Białego, który nawiązywałby do godła Polski, jednak pozostano przy pierwszej propozycji. W drugim dniu maja w Polsce organizowanych jest wiele uroczystości związanych z tematyką flagi. Głównym propagatorem Święta Flagi był Prezydent RP śp. Lech Kaczyński, który zaczął nosić w tym dniu kokardę narodową, a po nim jego następcy Prezydenci RP, Bronisław Komorowski i Andrzej Duda.
